اگر تبعیت احکام از مصالح و مفاسد را پذیرفتیم، اگر با اشاعره مرز خودمان را جدا کردیم، قاعده ملازمه را نیز می پذیریم؛ یعنی اگر جایی عقل قاطع حکمی کرد حکم شرع پشت آن می آید. نمی توان مبنای عدلیه را پذیرفت اما قاعده ملازمه را نپذیرفت.

اینکه بزرگان در بیان حکم مواردی مانند حرمت ربا می گویند تدل علیه ادله الاربعه به این معنا  است که عقل را به صورت مستقل می آورند یعنی اگر ِآیات و روایات را کنار بگذاریم عقل به حرمت این موارد دلالت دارد.